De Paralympische droom van Jeff van Loon

Voor Jeff van Loon, die geboren is met een open rug, worden Parijs zijn vierde Spelen. Hij heeft drie Paralympics vanuit verschillende functies meegemaakt. In 2012 als teammanager van de bronzen Nederlandse rolstoelbasketbalvrouwen. In 1996 als onderdeel van de Nederlandse rolstoelbasketbalmannen die zevende werden. Al was 1988 het hoogtepunt: toen zwom hij in de klasse 4 naar tweemaal goud (waarvan één keer in een paralympisch record) en viermaal zilver in het Zuid-Koreaanse Seoel. Deze zomer is hij in de Franse hoofdstad om als publiek ’s werelds grootste sportevenement te ervaren. In deze driedelige blogserie vertelt hij over zijn eigen ervaringen. 

,,Ik heb heel erg uit gekeken naar de Olympische Spelen! Best gek, op amateurniveau zwem ik meerdere keren per week bij de Papendrechtse zwemvereniging Z.V. De Geul, maar nu krijg ik het gevoel van 36 jaar geleden weer terug toen ik als achttienjarige de Olympics Indoor Swimming Pool binnenrolde. 

Valse start 

Voor die Paralympics was ik al wereldkampioen, er waren toen geen Europese kampioenschappen voor de paralympische zwemsport. Toch zijn de Spelen het hoogst haalbare en iedereen wil daar winnen. Een zwemmer uit Israël, een Pool en ik waren in onze klasse de favorieten om goud te winnen op de vierhonderd meter vrijeslag. In die tijd was dit zwemtoernooi nog een tweestartswedstrijd. De zwemmer uit Israël maakte bewust een valse start om mij uit mijn concentratie te brengen. Dat lukte niet, tijdens het terugzwemmen naar de kant moest ik alleen maar lachen. Deels van de zenuwen, deels van hoe rustig ik kon blijven en deels doordat ik voelde dat mijn vorm goed zat. Na 5.26,44 tikte ik in een nieuw paralympisch record aan, dus mijn goede vorm kwam er ook uit, meteen in mijn eerste race op dit toernooi en op mijn favoriete onderdeel. 

Dat wist ik trouwens niet meteen: in die tijd droeg in een bril. Dus ik moest wachten tot de nummer 2, de Israëliër, aantikte om aan hem te vragen wat mijn tijd was. Na de 400 vrij was mijn toernooi geslaagd, maar daarna won ik ook de titel op de 100 school (1.40,86) en zilver op de 200 wissel (3.08,03), 100 rug (1.24,62), 100 vrij (1.14,31) en 50 vlinder (42,13). Erg gaaf op mijn eerste Paralympics, vier jaar daarvoor kon ik door een schouderblessure niet. 

Beleving 

Die tijd in Zuid-Korea heb ik als intens ervaren. Je bent weken afgesloten van de buitenwereld. Sociale media, een mobiele telefoon en internet had je toen niet. Daarbij wilden mijn ouders wel komen, maar ik heb hen verzocht dat niet te doen. Zo’n trip kost veel tijd, geld en energie en dat geeft mij extra spanning. Mijn vader had gezegd dat ik moest bellen wanneer ik een medaille had gewonnen. Dus dat deed ik met een internationale telefoonkaart toen ik weer terug in het paralympisch dorp was. In Nederland was het midden in de nacht, dus hij reageerde in eerste instantie verbaasd waarom ik op dat tijdstip belde. Mijn moeder huilde van blijdschap. 

Veel gebracht

Mijn paralympisch avontuur heeft niet alleen mijn sportieve dromen waargemaakt, ook heb ik er een grote groep gezellige bekenden aan overhouden. Met die Pool en Israëliër waar ik het eerder over had, heb ik bijvoorbeeld het hele toernooi opgetrokken. Tegelijk vind ik het belangrijk om vanuit deze functie bij te dragen aan dat iedereen met plezier werkt aan fit zijn. Mogelijk wordt dat stuk zichtbaarder nu ik vorige maand, samen met andere olympiërs en paralympiërs, een erkenningscertificaat kreeg uit handen van olympisch schaatskampioene Yvonne van Gennip. Deze onderscheiding is te vergelijken met een universitaire graad, je kan deze ontvangen wanneer je aan de Spelen hebt deelgenomen. 

Vooravond 

Voor deze Spelen heb ik mij natuurlijk heel anders voorbereid. Geen dertig uur per week trainen waarbij alles moest wijken voor het zwemmen en geen yogales naast een fanfareklas om te leren focussen. Deze keer was het meer een vakantie met kleding inpakken, nog even langs de kapper en voorbereiden op hoe je door de stad kan bewegen. Al weet ik niet goed wat ik kan verwachten. Met mijn partner Sandra Kruitbosch ga ik sport kijken, waar ik in 1988 bijvoorbeeld vrijwel niet aan toe kwam, en de stad bezoeken. Het wordt hoe dan ook een prachtige tijd!”